5 Centimeters Per Second (ระยะห่าง เวลา และพันธนาการของหัวใจ) 2D
Sound : Japanese
Sub : Thai, Japanese
Total : 1 Disc
Product Year : 2007
เรื่องย่อ5 Centimeters Per Second เป็นเรื่องราวของคน 2 คน ที่ระยะห่างและช่องว่างของเวลา พรากคนทั้งคู่ให้แยกจากกัน คนนึงสามารถก้าวไปข้างหน้า แต่อีกคนกลับถูกพันธนาการไว้กับความทรงจำ
5 Centimeters Per Second ให้ภาพที่งดงามเกินบรรยายตามมาตรฐานของ ชินไค ส่วนวิธีการเล่าและประเด็นหลักของเรื่องเหมือนกับผลงานก่อนหน้าของเขา โดยยังคงเล่าเรื่องของการเดินทาง ระยะห่างและความแตกต่างของเวลา การก้าวเดินไปข้างหน้า และการจมอยู่กับความหลัง เพียงแต่ "5 Centimeters Per Second" เล่าเรื่องแบบชีวิตจริง ไม่ใช่ลักษณะนิยายวิทยาศาสตร์ โดยที่แบ่งการเล่าเรื่องเป็น 3 ตอน 3 ห้วงเวลา
ตอนที่ 1 : Cherry Blossom "ซากุระร่วง"
ทากากิ โทโนะ กับ อาการิ ชิโนฮาระ เนื่องจากงานของพ่อแม่ ทำให้พวกเขาต้องย้ายโรงเรียนกันอยู่บ่อยๆ ทั้งคู่กลายเป็นเพื่อนกันอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ย้ายมาเข้าเรียนที่โรงเรียนประถมเดียวกันในโตเกียว เนื่องจากมีความสนใจคล้ายๆกัน ก่อเกิดเป็นความผูกพัน ที่เรียกได้ว่า "รักแรก"
ท่ามกลางละอองกลีบซากุระที่กำลังร่วงหล่น อาการิรำพึงกับทากากิว่า
"นี่...เธอรู้มั๊ย กลีบดอกซากุระมันร่วง 5 เซนติเมตรต่อวินาทีล่ะ"
"นี่...มันดูเหมือนกับ หิมะตกเลยว่ามั้ย" แล้วอาการิก็ออกวิ่ง พร้อมกับเสียงหวูดรถไฟที่ดังใกล้เข้ามา ทากากิวิ่งตามหลังไป แต่เพียงเสี้ยววินาที อาการิไปอยู่อีกฝั่งของทางรถไฟ
"อาการิ!" ทากากิร้องเรียกอยู่อีกฝั่ง
"ปีหน้า...ฉันหวังว่าเราคงได้ดูซากุระบาน ด้วยกันอีกนะ" อาการิบอก
สิ้นเสียงอาการิ เจ้าม้าเหล็กตัวเขื่องก็วิ่งฝ่ากลางคนทั้งคู่ และเป็นสัญญาณเริ่มต้นของการลาจาก อาการิต้องย้ายไปที่จังหวัดโทชิงิ ซึ่งอยู่ทางเหนือขึ้นไปจากโตเกียว ทั้งคู่ใช้วิธีการเขียนจดหมายหากัน แต่ระยะห่างก็ค่อยๆแยกความผูกพันของทั้ง 2 โดยที่พวกเขายังไม่รู้ตัว ก่อนหน้านั้นทั้งคู่สัญญาจะเข้า ม.ต้นที่โรงเรียนเดียวกัน อาการิ ทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะอยู่ที่โตเกียวต่อ โดยที่เธอขอพ่อแม่จะอยู่กับป้า แต่ว่าพ่อแม่เธอไม่ยอมเพราะอาการิเป็นเพียงเด็กประถม
หนึ่งปีผ่านไปก็ถึงคราวที่ทากากิต้องย้ายบ้าง แต่คราวนี้เขาต้องไปไกลถึงจังหวัดคาโกชิมาซึ่งอยู่เกือบใต้สุดของญี่ปุ่น ทากากิจึงเดินทางไปพบกับอาการิเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่พวกเขาจะอยู่ไกลเกินจะกว่าจะพบกันได้
หน้าหนาว หิมะ และการเดินทางด้วยระบบรางที่สลับซับซ้อน ประหนึ่งกำลังจะบอกว่า ทางข้างหน้าของคนทั้งคู่ที่จะอยู่ด้วยกันนั้นแสนรางเลือน เลยเวลานัดแล้วแต่ทากากิยังไปไม่ถึงไหน รถไฟแต่ละขบวนต้องล่าช้า ทุกนาทีที่ผ่านพ้นมันเหมือนกัปกัลป์ เวลาของความทุกข์แห่งการรอคอยค่อยๆไหลผ่านร่างกายเขา เข้าไปเกาะกินหัวใจของทากากิ
กลางดึกที่หนาวเย็น อาการิยังคงรอคอยการมาของ ทากากิ เมื่อทั้งคูได้พบกัน อาการิกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ คนสองคนก้าวเดินบนหิมะคู่กัน หัวใจตอนนี้อาจอบอุ่น แต่โลกก็ไม่ปราณีพวกเขาเลย ไม่นานรอยเท้าที่ประทับเคียงคู่ก็เลือนหาย ไปพร้อมกับเกล็ดหิมะหนา ในห้วงเวลานั้น แหล่งพำนักของหัวใจ จิตวิญญาณ และความเป็นนิรันดร์เริ่มกระจ่างชัดในหัวใจผม ราวกับว่าผมเข้าใจทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับชีวิตผมตลอด 13 ปีที่ผ่านมา และช่วงเวลาที่ใกล้มาถึง ผมเริ่มเศร้า...จนมิอาจทานทนได้ ความอบอุ่นของอะคาริ จิตวิญญาณของเธอ ผมควรปฏิบัติอย่างไร ควรนำมันไปไว้ที่ใด มันคือสิ่งที่ผมไม่อาจล่วงรู้ เรามิอาจอยู่ด้วยกันชั่วนิรันดร์ นับจากคืนนี้เป็นความจริงที่ผมรู้ซึ้งดี ยังมีชีวิตมากมายรอเราอยู่ข้างหน้า มือแห่งกาลเวลาได้แยกเราให้ยิ่งห่างจากกันอย่างมิอาจหลีกเลี่ยงได้ แต่ว่าความกังวลเหล่านั้นแทบจะหายไปในทันที และหลังจากนั้น คงเหลือเพียงริมฝีปากนุ่มของอะคาริ"
รอยจูบแรกอันหอมหวาน กับการลาจาก ทากากิไม่สามารถบอกกับเธอได้ ว่าจดหมายบรรยายความรู้สึกที่แท้จริงของเขาถูกพัดหายไปในพายุ อาการิเองก็ไม่ได้มอบจดหมายที่เธอได้เตรียมมาเพื่อเขา ทั้งคู่ลาจากกันทั้งอย่างนั้น ทิ้งเพียงความทรงที่นุ่มนวลแต่เหน็บหนาว ในคืนอันหฤโหด
ตอนที่ 2 : Cosmonaut "นักท่องอวกาศ"
ที่จังหวัดคาโกชิมา ตอนนี้ทากากิอยู่ชั้น ม.ปลายแล้วและกำลังจะจบในไม่ช้า คานาเอะ ซึมิดะ เป็นเพื่อนร่วมห้องของทากากิ และหลงรักเขามาตั้งแต่ที่เขาย้ายมาตอน ม.ต้น แต่เธอก็ไม่เคยสารภาพกับเขาเลยว่าเธอรู้สึกอย่างไร เธอรีบมาโรงเรียนแต่เช้าเพื่อจะได้เจอหน้าทากากิตอนซ้อมยิงธนูเสร็จ เธอยืนรอเงียบๆคนเดียวจนค่ำ เพื่อที่จะได้กลับบ้านพร้อมกันกับทากากิ เป็นอย่างนั้นเรื่อยมา จนใกล้เวลาที่พวกต้องจากกัน
คานาเอะชอบเล่นเซิร์ฟ แต่ดูเหมือนเธอจะยังขึ้นไปยืนบนเกลียวคลื่นไม่ได้สักที เช่นเดียวกับอนาคตที่เธอยังคงสับสน คานาเอะ ตัดสินใจที่จะใช้เวลาช่วงสุดท้ายก่อนจบ สารภาพรักกับทากากิ ถึงแม้ทากากิจะอ่อนโยนและเป็นมิตรกับคาเนะแค่ไหน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะยังคงคิดถึงใครคนหนึ่งเสมอ
ทากากิยังคงมีภาพฝัน ของอาการิในใจอยู่เสมอ ทุกครั้งที่เขาจ้องมองดวงดาว หรือท้องทะเล มักปรากฏภาพของอาการิ อยู่ข้างกายเขาเสมอ ทำให้ไม่เหลือที่ว่างสำหรับคนอื่น แต่ทำไมนะ ข้อความที่เขาพิมพ์ถึงอาการิบนมือถือตลอดมา เขาจึงไม่สามารถกดส่งมันให้เธอได้
คืนหนึ่งระหว่างทางกลับบ้าน รถไฟขนกระสวยอวกาศเคลื่อนผ่านหน้าพวกเขาไปอย่างช้าๆ
"มันดูยิ่งใหญ่จัง เลยนะ" ทากากิบอก
"มีคนบอกรถไฟนี่ มันวิ่งเร็ว 5 กิโลเมตรต่อชั่วโมงล่ะ" คานาเอะบอก
ในตอนที่คานาเอะจะสารภาพรักกับทากากินั่นเอง กระสวยอวกาศก็ถูกส่งขึ้นไปบนท้องฟ้า มันสะกดสายตาของคนทั้งคู่ให้ตะลึงงัน
"พลังที่มองไม่เห็น ส่งมันจากมือเราไปสู่สวรรค์ มันยังคงสะกดสายตาเราได้ ถึงแม้มันจะขึ้นไปสู่ความมืดมิดในห้วงเวลาอันไกลโพ้นและเกินกว่าเราจะเอื้อมถึง ทิ้งไว้เพียงหมอกควันไว้เบื้องหลัง ในตอนที่จ้องมองมันอยู่นั้น ฉันก็เริ่มตระหนักได้ว่า ทำไมทากากิจึงดูต่างจากเด็กผู้ชายคนอื่น และในขณะเดียวกัน ฉันก็เข้าใจแล้วว่า ทากากิไม่เคยมองมาที่ฉันเลย นั่นทำให้ฉันไม่ได้พูดอะไรออกไปเลย ถึงแม้ว่าทากากิจะใจดีกับฉันยังไง แต่เขาก็ยังคงมองไปในที่ๆแสนไกล ไกลจากตรงที่ฉันยืนอยู่ แต่ว่าหลังจากวันนี้ วันพรุ่ง หรือวันต่อๆไป ถึงยังไงฉันก็ยังคงรักเขา คิดถึงแต่เพียงเขา... คืนนี้ฉันทำได้เพียงแต่ร้องให้จนหลับไป...เพียงคนเดียว"
ตอนที่ 3 : 5 Centimeters Per Second "5 เซนติเมตรต่อวินาที"
ในวันที่ดอกซากุระบานสะพรั่ง ทากากิที่ตอนนี้กลายเป็นโปรแกรมเมอร์ที่โตเกียว เดินมองกลีบซากุระที่ยังคง ร่วงด้วยความเร็ว 5 เซ็นติเมตรต่อวินาที โดยที่เขาไม่รู้ตัว เขาสวนทางกับหญิงสาวคนหนึ่งบนรางรถไฟ แต่ก่อนที่เขาจะทันรู้ตัว รถไฟก็วิ่งตัดผ่านพวกเขาอีกครั้ง
อาการิในวันนี้ เธอกำลังเตรียมตัวที่จะแต่งงาน แต่จดหมายฉบับหนึ่ง ที่เธอพบในกล่องใบเก่า ก็ทำให้เธอได้หวนคิดถึงเรื่องราวเมื่อครั้งยังเด็ก เธอจึงเดินทางมาที่ๆความทรงจำของเธอได้เริ่มต้นอีกครั้ง
ทากากิในวันนี้เขาก็ยังมองขึ้นไปหาสิ่งที่ไกล จนเขาไม่สามารถเอื้อมคว้าได้อีกแล้ว เขายังคงถูกพันธนาการไว้ด้วยห้วงเวลาเก่า วันที่อาการิบอกกับเขาว่า กลับซากุระนั้นหล่นด้วยความเร็ว 5 เซนติเมตรต่อวินาที ดูเหมือนทุกสิ่งในโลกจะมีระยะ มีเวลาในการตกกระทบ และมีจุดจบในที่สุด อาการิ ปลดปล่อยตัวเองเองจากความทรงจำ และก้าวเดินไปบนเส้นทางใหม่ ทิ้งให้อดีตเป็นเพียงความทรงจำสีจาง ที่เมื่อคิดถึงก็อมยิ้มได้
คานาเอะ ที่ไม่ไล่ตามคว้าสิ่งที่อยู่ไกลเกินกว่าจะเอื้อมถึง เธอเปลี่ยนความรู้สึกนั้น ให้เป็นพลังในการก้าวต่อไปของเธอ และในที่สุดเธอก็สามารถไปยืนอยู่บนเกลียวคลื่นแห่งจำอย่างทรนง จะมีก็เพียงทากากิ ที่กลีบซากุระยังคงไม่ตกถึงพื้น เขายังคงติดอยู่ในบ่วงความทรงจำ ถึงจะมีชีวิตต่อไปได้ แต่หัวใจก็เหน็บหนาวและมืดมิด
ในวันที่ดอกซากุระบานสะพรั่ง ทากากิ เดินมองกลีบซากุระที่ยังคงร่วงด้วยความเร็ว 5 เซ็นติเมตรต่อวินาที โดยที่เขาไม่รู้ตัว เขาสวนทางกับหญิงสาวคนหนึ่งบนรางรถไฟ แต่ก่อนที่เขาจะทันรู้ตัว รถไฟก็วิ่งตัดผ่านพวกเขาอีกครั้ง เมื่อรถไฟเคลื่อนตัวจากไป ไม่มีใครยืนอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว....
ผลงานอะนิเมะเรื่อง 5 Centimeters Per Second ถึงเนื้อเรื่องจะเจ็บร้าว แต่ผมก็ยังรู้สึกได้ถึงความงดงามของการลาจาก และถึงแม้ว่าจะช้าหน่อย สักวันหนึ่ง "ผมและทากากิ คงสามารถผ่านมันไปได้"
Barbie Presents Thumbelina (บาร์บี้ ทัมเบลิน่า)
